Chociaż 80% norweskiej sieci kolejowej jest zelektryfikowane, Norweska Dyrekcja Kolei opublikowała studium rekomendacji dotyczące eksploatacji kolei bez paliw kopalnych na pozostałych liniach. Koleje odpowiadają jedynie za 0,2% z 32% udziału w emisji gazów cieplarnianych w Norwegii, niemniej jednak stanowią one ekwiwalent 50 000 emisji CO2.
Norweska Dyrekcja Kolei(Jernbanedirektoratet) indywidualnie rozważyła opcje utrzymania oleju napędowego, niekopalnego oleju napędowego, wodoru, zasilania bateryjnego lub elektryfikacji pozostałej części norweskiej sieci kolejowej. Na tej podstawie wydano zalecenia dla poszczególnych linii kolejowych:
-
Nordlandsbanen (Trondheim do Bodø) - częściowa elektryfikacja połączona z zasilaniem bateryjnym, której spodziewane koszty wyniosą prawie 570 mln EUR.
-
Linie Røros (Hamar - Støren) i Solør (Kongsvinger - Elverum) - elektryfikacja (marginalnie lepsza niż wodór) głównie ze względu na łączność z sąsiednimi odcinkami torów, takimi jak Kongsvinger i Dovrebanen. Szacowane koszty przekraczają 750 mln EUR.
-
Raumabanen (Åndalsnes - Dombås) - żadna z alternatyw nie jest opłacalna, a wodór jest do niej najbardziej zbliżony. Ze względu na bardzo niski ruch i marginalny udział w ogólnej emisji z eksploatacji na tej linii (stanowiący 3% całkowitej emisji kolejowej w Norwegii), kontynuowanie obecnego trybu pracy przez okres do pojawienia się nowych technologii jest zatem uważane za dopuszczalne.
W oparciu o tradycyjne oceny rentowności społeczno-ekonomicznej, żadna z koncepcji nie jest opłacalna. Wiąże się to jednak z ogólnymi zobowiązaniami klimatycznymi kolei w norweskim społeczeństwie, które ma wysokie standardy i oczekiwania wobec wszystkich części swojej gospodarki.
